iç sıkıntısı

ne yapmam gerektiğini kestiremediğim hallerden nefret ediyorum. yaşam enerjisi dediğimiz şeyin kaynağı nedir bilmiyorum ama benimki için ciddi bir azalmanın söz konusu olduğunun farkındayım. bir yandan da civarımdaki herkesin yaptığı yanlışları, enerjiyi çoğaltacak şeylerden ziyade bu enerji azaltmaya yönelik davranışlarını da görüyorum,sonra acaba ben de onlar gibi miyim sorusu ile kendini gösterdiğinde hiç kimsenin bir diğerinden daha farklı yaşamadığı gerçeği ile karşı karşıya kalıyorum. ama her zaman yetemiyorum her zaman aynı değilim, ve bunu anlatmak bile anlamsız aslında. yorgunluktan mı, bir türlü gelmek bilmek regl yüzünden hormonlarımın bana oynadığı bir oyunun etkisiyle mi böyle hissettiğimi bilmiyorum. işte kadın olma hali her daim zor oluyor galiba. bir yandan da merak ediyorum, bizim ilkel toplum dediğimiz, toplumlarda yaşayan kadınlar da bu kadar deliriyorlar mıydı regl dönemlerinde? hormonların değiştiği ve daha hassas olunduğu regl öncesi için biyolojik gerçek olmakla beraber, sanki artık yeniden modern olarak adlandırılmaya başlanmış toplumlarda bir tür toplumsal cinnete paralel bir depresyona işaret ediyor. cümleye bak ne demek istedin yavrum bu cümleyle ne yazma amacıyla oturdun pc'nin başınma yazdığına bak OFFFF çok sıkıcı oluyorum bazen ben de farkındayım. ama sanırım meseleleri toplumsal düzeyden soyutlayarak analiz etme yetimi çoktan unutmuşum, bu da sorunlardan kaçmanın solcu versiyonu sanırım.

benim asıl demeye çalıştığım yaşama dair hissettiğim bıkkınlık duygusu ile başetmekte güçlük çektiğim, ve bu durumda uzaklarda ailesini ve sevgilisini deli gibi özleyen kardeşime söylediklerimin, çevremdeki yakın arkadaşlarımın depresyonlarını hafiletebilmek için söylediğim her umut dolu cümleciğin aslında içi boş cümleler olduklarını itiraf etmem gerekiyor. neyseki henüz kimsecikler bilmiyor bu sayfayı, ama işin aslı bazen ben de gerçekten inanıyorum söylediklerime, ama sonra savaşa, ama sonra komplekslere çarpıyorum. ilk defa çarpmıyorum bunlara elbette, bu ruh hali zorlanıyor artık sanırım, bir gitsem evet sanırım bir süre ara vermem lazım, içim sıkılıyor, düşünmek yoruyor artık, gelecek kaygısı denilen nane bana iyi gelmedi, insan 26sından sonra gelecek kaygısı yaşarsa olacağı budur işte, çok geçtir herşey için geriye sadece depresyon kalır. yaşam için bir şey yapmalıyım. ve sanırım bunu minimize gündelik umutlarla becermem gerekecek,zira büyük umutların yıkıntısı daha büyük oluyor.